Satyryczny

ZAPOMNIANY – OBLITUS 3

Jak wspomniałem na wstępie do pierwszego odcinka mego bloga, jestem człowiekiem zapomnianym przez Stwórcę, liczę sobie bowiem tak mniej więcej 17 tysięcy lat i ciągle – o dziwo – żyję i miewam się całkiem nieźle jak na swój wiek. To znaczy wieki.

Wprawdzie obiecałem, że opowiem o moich przeżyciach w starożytnej Grecji, ale pozwolę sobie – w końcu to mój blog – przeskoczyć nieco w czasie i wspomnieć o pewnej wyprawie w dziewicze ostępy wyspy Borneo. A działo się to pod koniec XIX wieku, kiedy byłem asystentem lorda Jamesa Henry`ego Richarda Abercrombry-Beauclerk-Chichester, naówczas profesora etnologii porównawczej Uniwersytetu Oxfordzkiego.

Profesor był znanym w świecie naukowcem zajmującym się odkrywaniem i opisywaniem  tzw. dzikich plemion, do których nie dotarła jeszcze Cywilizacja.   Lord zrobił mnie swoim asystentem po pierwsze dlatego, że znałem wszystkie dialekty jakie występowały na tej wyspie. Po drugie zaś, co dla niego było ważniejsze, byłem, a w zasadzie podawałem się za potomka dawnego rodu arystokratycznego Battenberg-Cavendishów, co dawało mi prawo do szczycenia się tytułem siódmego barona Gloucester. To była oczywiście nieprawda, bo tak naprawdę nigdy nie dowiedziałem się jak się nazywam, ale na tego barona wyrobiłem sobie niezłe papiery.

Oszczędzę Państwu opisu samej podróży, który można zawrzeć w słowach: choroba morska, malaria i sraczka. Najważniejsze, że po wielu próbach, już na miejscu, udało mi się doprowadzić do tego, że zostaliśmy z lordem-profesorem doprowadzeni do wioski tubylców i to w dzień ich plemiennego święta zwanego Mgblbu, co w wolnym przekładzie oznacza: Bania, bania, bania.

Po konsumpcji tradycyjnego posiłku złożonego z płetwy zdechłego malibu popitego napojem gwbl, czyli 70 procentowym tamtejszym bimbrem, wyrabianym z kopyt okapi, zasiedliśmy wokół ogniska, aby  posłuchać miejscowych przyśpiewek. Profesor był w siódmym niebie bo nie dość, że już widział się Kawalerem Orderu Korony Indii, Łaźni i Podwójnej Podwiązki nadanym mu przez królową Wiktorię, to jeszcze córka wodza plemienia masowała mu szyszynkę. Czy jak to tam u nich ten organ nazywano.

Ale kiedy miejscowa młodzież zaczęła swoje przyśpiewki  i profesor poprosił o tłumaczenie, absolutnie mnie zamurowało. A to dlatego, że w przekładzie brzmiały one mniej więcej tak: 

„Ja nie wierzę, że Sokrates umarł od cykuty. To Ksantypa, wredna jędza nie dała mu… zupy”.

„Słuchaj chłopcze i młodzieńcze oraz ty - staruchu, wiedz, że wszechświat powstał wkrótce po wielkim wybuchu”.

„Jeśli nie wiesz co masz robić gdy wrócisz do domu, siądź i pomyśl czy by nie wziąć energii z atomu”. 

„Młode dziewczę, chcesz wyjść za mąż za fajnego chłopa, weź nie czekaj tylko zajrzyj do swego laptopa”

W miarę tłumaczenia, profesor coraz bardziej zapadał się w sobie. I to do tego stopnia, że nie miał siły aby wstać i wrócić do Oxfordu. Został więc w tej wiosce, ożenił się z córką wodza i zajął hodowlą tapirów. Ostatnie słowa, jakie od niego usłyszałem brzmiały: „No i cała nauka poszła się gonić… w dupę jeża!”

PS. Opowieść ta przypomniała mi się z tego względu, że obecny minister rolnictwa i rozwoju wsi chce wszystkich częstować ogonem bobra i właśnie przepędzonym w obejściu bimbrem z kozich bobków. A w trakcie konsumpcji proponuje przyśpiewki  dico-ludo-polowe w stylu: „Wyszła Kasia za chałupę, pokazała gołą… prawdę”.

ZAPOMNIANY – OBLITUS 2

Jak wspomniałem na wstępie do pierwszego odcinka mego bloga, jestem człowiekiem zapomnianym przez Stwórcę, liczę sobie bowiem tak mniej więcej 17 tysięcy lat i ciągle – o dziwo – żyję i miewam się całkiem nieźle jak na swój wiek. To znaczy wieki.

Na końcu wspomnianego pierwszego odcinka obiecałem też opowiedzieć w jaki sposób uratowali mnie Wikingowie po tym, jak mnie ojciec wywalił z domu. A w zasadzie z jaskini.

Otóż długi czas błąkałem się głównie po środkowej części współczesnej Europy pomieszkując a to u Polan, a to u Połabian, a to u Goplan, Prusów, Wiślan czy Podlasian. Czyli w zasadzie nuda – jak pisał poeta Baczyński: „Mazowsze moje, płasko i daleko, Wołomin, Mława, pachnie kalarepą” itd.

Jedynymi rozrywkami były gry i zabawy podczas tzw. Nocy Kupały. Nota bene poznałem osobiście tego Kupałę i teraz mogę powiedzieć, że to był pijok, obżartus i babiarz. No ale jak ktoś jest sponsorem imprezy, to trudno wybrzydzać. A poza tym  tylko orka, karczowanie i młócenie. Czyli ogólnie bryndza.  

No i oczywiście ten klimat. Zimno, mokro i ciemno. I gdyby tego było mało, to jeszcze ci Wikingowie i ich regularne napady połączone z tradycyjnymi podpaleniami, grabieżą i gwałtami. Ja nawet mogę ich w pewnym sensie usprawiedliwić, że tam u nich na północy jest jeszcze zimniej, bardziej mokro i ciemno gdzieś tak przez pół roku, ale mimo wszystko to nie fair. Niemniej jednak to właśnie oni uratowali mnie w ten sposób, że postanowiłem przenieść się na południe Europy a konkretnie do Grecji.

Ale o moich przeżyciach w Helladzie  opowiem w następnym odcinku. Teraz tylko wspomnę o żonie filozofa Sokratesa, pani Ksantypie, która tak naprawdę była wspaniałą kobietą, ale fatalnie gotowała. I żeby było jasne – to nie cykuta była powodem śmierci jej męża, ale przygotowane przez nią suflaki po węgiersku.

PS. A skoro już mowa o półwyspie Peloponeskim,  to władze kraju, w którym akurat mieszkam, podążają ochoczo w tym samym kierunku co Grecja przed kilku laty.  Jeszcze rok, dwa takiej finansowej beztroski i wpadniemy w taką samą dziurę budżetową jak Grecy. Tyle tylko, że im pomogli Niemcy a nam honor nie pozwoli przyjąć takiej pomocy. No i jedynym wyjście z sytuacji będzie konsumpcja ksantypinych suflaków po węgiersku.

ZAPOMNIANY – OBLITUS 1  

Skąd ten tytuł? Bo chyba zostałem zapomniany przez Stwórcę – niezależnie od tego  jakimkolwiek mianem Go określimy. Po prostu żyję już tak lekko licząc jakieś siedemnaście tysięcy lat i co gorsza – nie wiem jak długo jeszcze, że się tak wyrażę, pociągnę. Chociaż jeśli idzie o tzw. siły witalne, to według współczesnych norm plasuję się w grupie mężczyzn 40+. Oczywiście możecie mi nie wierzyć. Ba, czasami ja sam nie mogę w to uwierzyć, ale fakt pozostaje faktem.

No i z tego względu, że praktycznie byłem świadkiem większości zdarzeń ewolucyjno-historycznych, mało tego, w wielu z nich brałem nawet osobisty udział, postanowiłem  - jak to mówią poeci – zostawić po sobie jakiś ślad na ziemi. O ile naturalnie sama Ziemia wcześniej nie zniknie bez śladu.

Aha, żebym nie zapomniał – z racji mego wieku… pardon, wieków, znam wszystkie języki, dialekty i gwary tego świata. Ale obecnie Los rzucił mnie do Polski. A konkretnie w okolice Wrocławia. Nota bene, całkiem tu ładnie. Dlatego będę się w moim blogu posługiwał miejscowym językiem oraz często-gęsto odnosił do aktualnych wydarzeń mających miejsce w mojej nowej ojczyźnie.

Prawdę mówiąc już tu bywałem z przerwami w XVII i XVIII wieku, patrząc jednak dookoła, odnoszę niejasne wrażenie, że w mentalności sporej liczby mieszkańców tego kraju, nie zaszły znaczące zmiany. Ale mogę się mylić. Nic, nawet moje długowieczne doświadczenie życiowe, nie uprawnia mnie do uważania się za jakiegoś geniusza czy chociażby mędrca.

No, to by było chyba tyle tytułem wstępu, przejdę zatem do pierwszego rozdziału moich wspomnień. Przede wszystkim, choć jak przez mgłę, pamiętam moich rodziców – odzianą w skórę dzika, pochyloną nad ogniskiem mamusię oraz tatę, ostrzącego kamienną dzidę przed wyruszeniem z kolegami z plemienia na polowanie na mamuta. Pamiętam też, że ojciec nie zabrał mnie na to polowanie, chociaż bardzo tego chciałem. Jego odmowa wyglądała w ten sposób, że uderzył mnie toporkiem w głowę i poszedł. To ja mu za to, na złość, namalowałem na ścianie jaskini Lascaux, w której mieszkaliśmy, różne zwierzęta, ludzi a wśród nich i jego karykaturę. Dlatego po powrocie z polowania, tato się wściekł i  wywalił mnie z domu na zbity śnieg. Na szczęście zaopiekowała się mną wilczyca, która później, oprócz mnie wykarmiła też dwóch bliźniaków. To oczywiście taki rzymski żart. Tak naprawdę uratowali mnie Wikingowie. Ale o tym już w następnym odcinku.

PS. Niedawno tutejsi myśliwi chcieli zyskać prawo do tego aby zabierać swoje dzieci na polowania. Sami chcieli, ale ich postulat został odrzucony. Może właśnie dlatego tutejsza młodzież, podobnie jak i ja, w akcie zemsty maluje bazgroły na ścianach domów. Czyli w zasadzie niczym nie różni się od swoich pierwotnych rówieśników.